A w niej ilustrowana encyklopedia – klasyfikacja – meteorytów oraz nasza kolekcja.
Niby Słońce jest w okolicach minimum czy tuż po a w ciągu ostatnich dwóch dni były dwa koronalne wyrzuty materii (CME – Coronal Mass Ejection) klasy X, czyli bardzo silne – co prawda obszary aktywne są zorientowane tak, że główne uderzenia poszły bokiem, jednak warto uważać na to co się dzieje na Słońcu w najbliższych dniach bo przy odpowiedniej orientacji i podobnej aktywności może być szansa na to, że kolejne CME dadzą widoczne w Polsce zorze polarne.
CME występują wtedy gdy pole magnetyczne w koronie słonecznej zostanie skręcone na tyle, że następuje przecięcie linii jego sił. Powoduje to coś na kształt spięcia w sieci energetycznej, które wyrzuca w przestrzeń kosmiczną ogromne ilości naładowanych cząsteczek. W przypadku CME skierowanych w stronę Ziemi (pochodzących z obszarów aktywnych nieco na zachód od środka tarczy słonecznej) cząsteczki te docierają do naszej atmosfery po kilkunasty godzinach i powodują powstawanie zórz polarnych w mniejszych niż zazwyczaj szerokościach geograficznych.
" class="no-image">No Featured Image
Niby Słońce jest w okolicach minimum czy tuż po a w ciągu ostatnich dwóch dni były dwa koronalne wyrzuty materii (CME – Coronal Mass Ejection) klasy X, czyli bardzo silne – co prawda obszary aktywne są zorientowane tak, że główne uderzenia poszły bokiem, jednak warto uważać na to co się dzieje na Słońcu w najbliższych dniach bo przy odpowiedniej orientacji i podobnej aktywności może być szansa na to, że kolejne CME dadzą widoczne w Polsce zorze polarne.
CME występują wtedy gdy pole magnetyczne w koronie słonecznej zostanie skręcone na tyle, że następuje przecięcie linii jego sił. Powoduje to coś na kształt spięcia w sieci energetycznej, które wyrzuca w przestrzeń kosmiczną ogromne ilości naładowanych cząsteczek. W przypadku CME skierowanych w stronę Ziemi (pochodzących z obszarów aktywnych nieco na zachód od środka tarczy słonecznej) cząsteczki te docierają do naszej atmosfery po kilkunasty godzinach i powodują powstawanie zórz polarnych w mniejszych niż zazwyczaj szerokościach geograficznych.
) klasy X, czyli bardzo silne
– co prawda obszary aktywne są zorientowane tak, że główne uderzenia poszły bokiem, jednak
warto uważać na to co się dzieje na Słońcu w najbliższych dniach bo przy odpowiedniej orientacji
i podobnej aktywności może być szansa na to, że kolejne CME dadzą widoczne w Polsce zorze polarne.
NASA przedstawiło wstępne plany programu Strategii Globalnej Eksploracji (GES) i architektury księżycowej, dwóch podstawowych narzędzi mających na celu powrót człowieka na Księżyc. GES dotyczy opracowania założeń celów powrotu człowieka na Księżyc oraz planów tego, co się stanie gdy już się tam pojawimy. Natomiast architektura zajmuje się rozwiązaniem tego jak tam się dostać. W kwietniu 2006 roku we współpracy z 13 agencjami kosmicznymi oraz ponad tysiącem osób rozpoczęto prace nad opracowaniem GES. Natomiast zespół Lunar Architecture Team rozpoczął prace w maju opracowując najbardziej sensowne rozwiązanie zagadnienia utworzenia stałej bazy na powierzchni naszego naturalnego satelity. Aktualne plany przewidują budowę zasilanej promieniowaniem słonecznym bazy znajdującej się w okolicach biegunowych Księżyca, umożliwiającej wykorzystanie jego naturalncyh zasobów. To umożliwiłoby prowadzenie zróżnicowanych badań naukowych oraz byłoby krokiem do lądowania na Marsie. Obecnie planuje się pierwsze czteroosobowe misje na rok 2020, których zadaniem będzie budowa i rozbudowa stacji.
Źródło: NASA.
" class="no-image">No Featured Image
NASA przedstawiło wstępne plany programu Strategii Globalnej Eksploracji (GES) i architektury księżycowej, dwóch podstawowych narzędzi mających na celu powrót człowieka na Księżyc. GES dotyczy opracowania założeń celów powrotu człowieka na Księżyc oraz planów tego, co się stanie gdy już się tam pojawimy. Natomiast architektura zajmuje się rozwiązaniem tego jak tam się dostać. W kwietniu 2006 roku we współpracy z 13 agencjami kosmicznymi oraz ponad tysiącem osób rozpoczęto prace nad opracowaniem GES. Natomiast zespół Lunar Architecture Team rozpoczął prace w maju opracowując najbardziej sensowne rozwiązanie zagadnienia utworzenia stałej bazy na powierzchni naszego naturalnego satelity. Aktualne plany przewidują budowę zasilanej promieniowaniem słonecznym bazy znajdującej się w okolicach biegunowych Księżyca, umożliwiającej wykorzystanie jego naturalncyh zasobów. To umożliwiłoby prowadzenie zróżnicowanych badań naukowych oraz byłoby krokiem do lądowania na Marsie. Obecnie planuje się pierwsze czteroosobowe misje na rok 2020, których zadaniem będzie budowa i rozbudowa stacji.
Źródło: NASA.
NASA przedstawiło wstępne plany programu Strategii Globalnej Eksploracji (GES) i architektury księżycowej,
dwóch podstawowych narzędzi mających na celu powrót człowieka na Księżyc.
313 ochrzszcony imieniem Eris
Dzisiaj wieczorem Księżyc będzie wędrowal poprzez otwartą gromadę Plejad (M45) umożliwiając wykonanie
obserwacji zakryć gwiazd:
| gwiazda | zakrycie | odkrycie | |
| Merope | 23 Tau |  |  |
| 21:32.7 | 22.21.9 | ||
| Alcyone | Eta Tau |  |  |
| 22:03.2 | 22.49.6 | ||
| Atlas | 27 Tau |  |  |
| 22:24.1 | 23:26.4 | ||
| Pleione | 28 Tau |  |  |
| 22:36.8 | 23:30.7 | ||
Dzisiaj wieczorem Księżyc będzie wędrowal poprzez otwartą gromadę Plejad (M45) umożliwiając wykonanie
obserwacji zakryć gwiazd:
| gwiazda | zakrycie | odkrycie | |
| Merope | 23 Tau | | |
| 21:32.7 | 22.21.9 | ||
| Alcyone | Eta Tau | | |
| 22:03.2 | 22.49.6 | ||
| Atlas | 27 Tau | | |
| 22:24.1 | 23:26.4 | ||
| Pleione | 28 Tau | | |
| 22:36.8 | 23:30.7 | ||
Sieć amatorskich teleskopów odkryła planetę TrES-2 oddaloną o 500 lat świetlnych za pomocą techniki pomiaru zmian jasności tysięcy gwiazd i poszukiwania okresowych spadków jasności. W tym przypadku, planeta wielkości Jowisza obiega swą gwiazdę w konstelacji Smoka (GSC 03549-02811) w ciagu 2,5 dnia powodując regularny spadek jasności gwiazdu o 1.5%. Choć odkrycia dokonano wykorzystując teleskop o średnicy 10cm, jednak zostały one potwierdzone za pomocą 10 metrowego teleskopu W.M.Kecka. Jest to druga planeta odkryta z wykorzysaniem sieci zautomatyzowanych amatorskich teleskopów współpracujących w programie Trans-Atlantic Exoplanet Survey (TrES), korzystających z trzech zrobotyzowanych instrumentów: teleskopu Sleuth w obserwatorium Palomar w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich. Odkrycia dokonali David Charbonneau (Caltech) Georgi Mandushev i Edward Dunham (Lowell Observatory). Ponadto współautorami odkrycia są Guillermo Torres (Harvard-Smithsonian), Alessandro Sozzetti (Harvard-Smithsonian i INAF-Osservatorio Astronomico di Torino), Timothy Brown (Las Cumbres Observatory Global Telescope), John Trauger (JPL), Juan Belmonte, Markus Rabus, Jose Almenara i Hans Deeg (Instituto de Astrofisica de Canarias), Roi Alonso (Laboratoire dAstrophysique de Marseille i Institute de Astrofisica de Canarias), Gilbert Esquerdo (Harvard-Smithsonian i Planetary Science Institute w Tucson), Emilio Falco (Harvard-Smithsonian), Lynne Hillenbrand (Caltech) Anna Roussanova (MIT), Robert Stefanik (Harvard-Smithsonian) i Joshua Winn (MIT).
" class="no-image">No Featured ImageSieć amatorskich teleskopów odkryła planetę TrES-2 oddaloną o 500 lat świetlnych za pomocą techniki pomiaru zmian jasności tysięcy gwiazd i poszukiwania okresowych spadków jasności. W tym przypadku, planeta wielkości Jowisza obiega swą gwiazdę w konstelacji Smoka (GSC 03549-02811) w ciagu 2,5 dnia powodując regularny spadek jasności gwiazdu o 1.5%. Choć odkrycia dokonano wykorzystując teleskop o średnicy 10cm, jednak zostały one potwierdzone za pomocą 10 metrowego teleskopu W.M.Kecka. Jest to druga planeta odkryta z wykorzysaniem sieci zautomatyzowanych amatorskich teleskopów współpracujących w programie Trans-Atlantic Exoplanet Survey (TrES), korzystających z trzech zrobotyzowanych instrumentów: teleskopu Sleuth w obserwatorium Palomar w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich. Odkrycia dokonali David Charbonneau (Caltech) Georgi Mandushev i Edward Dunham (Lowell Observatory). Ponadto współautorami odkrycia są Guillermo Torres (Harvard-Smithsonian), Alessandro Sozzetti (Harvard-Smithsonian i INAF-Osservatorio Astronomico di Torino), Timothy Brown (Las Cumbres Observatory Global Telescope), John Trauger (JPL), Juan Belmonte, Markus Rabus, Jose Almenara i Hans Deeg (Instituto de Astrofisica de Canarias), Roi Alonso (Laboratoire dAstrophysique de Marseille i Institute de Astrofisica de Canarias), Gilbert Esquerdo (Harvard-Smithsonian i Planetary Science Institute w Tucson), Emilio Falco (Harvard-Smithsonian), Lynne Hillenbrand (Caltech) Anna Roussanova (MIT), Robert Stefanik (Harvard-Smithsonian) i Joshua Winn (MIT).
w obserwatorium Palomar
w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i
teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich.
Częściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity będzie widoczne z terytorium Polski. Maksimum wypadnie o godzinie 21:37 czasu lokalnego (CEST).Księżyc w centralnej Polsce znajdować będzie się wtedy dość nisko nad południowo-wschodnim horyzontem.
" class="no-image">No Featured ImageCzęściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity będzie widoczne z terytorium Polski. Maksimum wypadnie o godzinie 21:37 czasu lokalnego (CEST).Księżyc w centralnej Polsce znajdować będzie się wtedy dość nisko nad południowo-wschodnim horyzontem.
Częściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity
będzie widoczne z terytorium Polski.
Europejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca. w odróżnieniu jednak od Beagle to twarde lądowanie było jak najbardziej planowe. SMART-1 uderzył w wulkaniczną równinę Jeziora Doskonałości (Lacus Excellentiae) o godzinie 6:42:15 UT z prędkością ok. 2000 m/sek. Zderzenie obserwowały teleskopy, m.in. Kanadyjsko-Francuski Teleskop na Mount Kea na Hawajach.
W trakcie swej misji sonda wykonała wysokiej rozdzielczości zdjęcia powierzchni Księżyca jak również przetestowała wysoko wydajny napęd jonowy, który ma posłużyć w przyszłych misjach, m.in. planowanej na 2013 rok misji BepiColombo na Merkurego.
" class="no-image">No Featured ImageEuropejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca. w odróżnieniu jednak od Beagle to twarde lądowanie było jak najbardziej planowe. SMART-1 uderzył w wulkaniczną równinę Jeziora Doskonałości (Lacus Excellentiae) o godzinie 6:42:15 UT z prędkością ok. 2000 m/sek. Zderzenie obserwowały teleskopy, m.in. Kanadyjsko-Francuski Teleskop na Mount Kea na Hawajach.
W trakcie swej misji sonda wykonała wysokiej rozdzielczości zdjęcia powierzchni Księżyca jak również przetestowała wysoko wydajny napęd jonowy, który ma posłużyć w przyszłych misjach, m.in. planowanej na 2013 rok misji BepiColombo na Merkurego.
Europejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła
w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca.
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec. Zarówno naziemne jak i umieszczone na orbicie teleskopy przestudiowały wybuch w zakresach od promieniowania radiowego po promieniowanie gamma. Ponadto pojawiło się podejrzenie, że takie słabe eksplozje mogą pojawiać się 10-krotnie częściej niż znane wcześniej silne wybuchy.
18 lutego satelita Swift wykrył wzrost natężenia promieniowania gamma pochodzącego z konstelacji Byka. Po 20 sekundach obserwatorium przekazało informacje o lokalizacji źródła promieniowania astronomom i skierowało swoje instrumenty w odpowiednim kierunku.
Wybuch, o oznaczeniu GRB 060218 trwał około 35 minut – czyli 100 razy dłużej niż typowe takie zjawiska związane z wybuchem supernowej. Miał także jasność zaledwie 1/100 typowych GRB, co klasyfikuje go w podklasie określanej jako błyski promieniowania X. Warto przy tym zdać sobie sprawę, że choć był słabym rozbłyskiem GRB, to ilość energii wydzielonej w tym czasie była 1015 większa niż jasność Słońca.
W ciągu 180 sekund teleskopy obserwatorium Swift zidentyfikowały obiekt zarówno w nadfiolecie jak i w paśmie promieniowania rentgenowskiego – obiekt znajdował się w karłowej galaktyce oddalonej od nas o 117 milionów lat świetlnych – 25 razy bliżej niż zazwyczaj obserwowane błyski GRB.
Tego typu błyski GRB powstają gdy masywna gwiazda, po odrzuceniu zewnętrznej powłoki zapada się tworząc czarną dziurę. Dysk znajdujący się w pobliżu czarnej dziury wytwarza wysokoenergetyczną strugę która rozdziera gwiazdę i wytwarza promieniowanie gamma podczas zderzenia z wcześniej odrzuconą materią.
Dwa dni później zaobserwowano w miejscu GRB jaśniejącą supernową klasy Ic, której nadano oznaczenie SN2006aj.No Featured Image
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec. Zarówno naziemne jak i umieszczone na orbicie teleskopy przestudiowały wybuch w zakresach od promieniowania radiowego po promieniowanie gamma. Ponadto pojawiło się podejrzenie, że takie słabe eksplozje mogą pojawiać się 10-krotnie częściej niż znane wcześniej silne wybuchy.
18 lutego satelita Swift wykrył wzrost natężenia promieniowania gamma pochodzącego z konstelacji Byka. Po 20 sekundach obserwatorium przekazało informacje o lokalizacji źródła promieniowania astronomom i skierowało swoje instrumenty w odpowiednim kierunku.
Wybuch, o oznaczeniu GRB 060218 trwał około 35 minut – czyli 100 razy dłużej niż typowe takie zjawiska związane z wybuchem supernowej. Miał także jasność zaledwie 1/100 typowych GRB, co klasyfikuje go w podklasie określanej jako błyski promieniowania X. Warto przy tym zdać sobie sprawę, że choć był słabym rozbłyskiem GRB, to ilość energii wydzielonej w tym czasie była 1015 większa niż jasność Słońca.
W ciągu 180 sekund teleskopy obserwatorium Swift zidentyfikowały obiekt zarówno w nadfiolecie jak i w paśmie promieniowania rentgenowskiego – obiekt znajdował się w karłowej galaktyce oddalonej od nas o 117 milionów lat świetlnych – 25 razy bliżej niż zazwyczaj obserwowane błyski GRB.
Tego typu błyski GRB powstają gdy masywna gwiazda, po odrzuceniu zewnętrznej powłoki zapada się tworząc czarną dziurę. Dysk znajdujący się w pobliżu czarnej dziury wytwarza wysokoenergetyczną strugę która rozdziera gwiazdę i wytwarza promieniowanie gamma podczas zderzenia z wcześniej odrzuconą materią.
Dwa dni później zaobserwowano w miejscu GRB jaśniejącą supernową klasy Ic, której nadano oznaczenie SN2006aj.
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom
prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec.
Vixen Barlow DX 2x
NexStar Evolution 9.25" Schmidt-Cassegrain 235/2350 Celestron
NexStar Evolution 8" Schmidt-Cassegrain 203/2032 Celestron
NexStar Evolution 6" Schmidt-Cassegrain 150/1500 Celestron
Nasadka Sky-Watcher Flip Mirror