2003 UB313 ochrzczony imieniem Eris
313 ochrzszcony imieniem Eris
Dzisiaj wieczorem Księżyc będzie wędrowal poprzez otwartą gromadę Plejad (M45) umożliwiając wykonanie
obserwacji zakryć gwiazd:
| gwiazda | zakrycie | odkrycie | |
| Merope | 23 Tau |  |  |
| 21:32.7 | 22.21.9 | ||
| Alcyone | Eta Tau |  |  |
| 22:03.2 | 22.49.6 | ||
| Atlas | 27 Tau |  |  |
| 22:24.1 | 23:26.4 | ||
| Pleione | 28 Tau |  |  |
| 22:36.8 | 23:30.7 | ||
2>Księżyc w Plejadach
12.09.2006
Dzisiaj wieczorem Księżyc będzie wędrowal poprzez otwartą gromadę Plejad (M45) umożliwiając wykonanie
obserwacji zakryć gwiazd:
Dzisiaj wieczorem Księżyc będzie wędrowal poprzez otwartą gromadę Plejad (M45) umożliwiając wykonanie
obserwacji zakryć gwiazd:
| gwiazda | zakrycie | odkrycie | |
| Merope | 23 Tau | | |
| 21:32.7 | 22.21.9 | ||
| Alcyone | Eta Tau | | |
| 22:03.2 | 22.49.6 | ||
| Atlas | 27 Tau | | |
| 22:24.1 | 23:26.4 | ||
| Pleione | 28 Tau | | |
| 22:36.8 | 23:30.7 | ||
Centrum dla małych planet przyznało numer 134340. W ten sposób zdegradowana planeta trafiła w szeregi małych ciał orbitujących Słońce z dokładnie określonymi orbitami, do których zaliczają się Ceres (z numerem 1), Palllas (2), Juno (3), Vesta (4). Nadane zostały również numery trzem niedawno odkrytymi obiektami o orbitach większych niż Neptun – 136199 goes to 2003 UB313, 136108 to 2003 EL61, and 136472 to 2005 FY9. " class="no-image">No Featured Image
2>Pluton otrzymuje numer asteroidy
11.09.2006
Centrum dla małych planet przyznało numer 134340. W ten sposób zdegradowana planeta
trafiła w szeregi małych ciał orbitujących Słońce z dokładnie określonymi orbitami,
do których zaliczają się Ceres (z numerem 1), Palllas (2), Juno (3), Vesta (4). Nadane
zostały również numery trzem niedawno odkrytymi obiektami o orbitach większych niż
Neptun – 136199 goes to 2003 UB313, 136108 to 2003 EL61, and 136472
to 2005 FY9.
Sieć amatorskich teleskopów odkryła planetę TrES-2 oddaloną o 500 lat świetlnych za pomocą techniki pomiaru zmian jasności tysięcy gwiazd i poszukiwania okresowych spadków jasności. W tym przypadku, planeta wielkości Jowisza obiega swą gwiazdę w konstelacji Smoka (GSC 03549-02811) w ciagu 2,5 dnia powodując regularny spadek jasności gwiazdu o 1.5%. Choć odkrycia dokonano wykorzystując teleskop o średnicy 10cm, jednak zostały one potwierdzone za pomocą 10 metrowego teleskopu W.M.Kecka. Jest to druga planeta odkryta z wykorzysaniem sieci zautomatyzowanych amatorskich teleskopów współpracujących w programie Trans-Atlantic Exoplanet Survey (TrES), korzystających z trzech zrobotyzowanych instrumentów: teleskopu Sleuth w obserwatorium Palomar w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich. Odkrycia dokonali David Charbonneau (Caltech) Georgi Mandushev i Edward Dunham (Lowell Observatory). Ponadto współautorami odkrycia są Guillermo Torres (Harvard-Smithsonian), Alessandro Sozzetti (Harvard-Smithsonian i INAF-Osservatorio Astronomico di Torino), Timothy Brown (Las Cumbres Observatory Global Telescope), John Trauger (JPL), Juan Belmonte, Markus Rabus, Jose Almenara i Hans Deeg (Instituto de Astrofisica de Canarias), Roi Alonso (Laboratoire dAstrophysique de Marseille i Institute de Astrofisica de Canarias), Gilbert Esquerdo (Harvard-Smithsonian i Planetary Science Institute w Tucson), Emilio Falco (Harvard-Smithsonian), Lynne Hillenbrand (Caltech) Anna Roussanova (MIT), Robert Stefanik (Harvard-Smithsonian) i Joshua Winn (MIT).
" class="no-image">No Featured Image2>Sieć małych teleskopów odkrywa kolejną exoplanetę
08.09.2006
Sieć amatorskich teleskopów odkryła planetę TrES-2 oddaloną o 500 lat świetlnych za pomocą
techniki pomiaru zmian jasności tysięcy gwiazd i poszukiwania okresowych spadków
jasności. W tym przypadku, planeta wielkości Jowisza obiega swą gwiazdę w konstelacji
Smoka (GSC 03549-02811) w ciagu 2,5 dnia powodując regularny spadek jasności gwiazdu
o 1.5%. Choć odkrycia dokonano wykorzystując teleskop o średnicy 10cm, jednak
zostały one potwierdzone za pomocą 10 metrowego teleskopu W.M.Kecka. Jest to druga
planeta odkryta z wykorzysaniem sieci zautomatyzowanych amatorskich teleskopów
współpracujących w programie Trans-Atlantic Exoplanet Survey (TrES), korzystających
z trzech zrobotyzowanych instrumentów: teleskopu Sleuth w obserwatorium Palomar
w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i
teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich. Odkrycia dokonali David Charbonneau (Caltech)
Georgi Mandushev i Edward Dunham (Lowell Observatory). Ponadto współautorami odkrycia są Guillermo Torres (Harvard-Smithsonian),
Alessandro Sozzetti (Harvard-Smithsonian i INAF-Osservatorio Astronomico di Torino), Timothy Brown
(Las Cumbres Observatory Global Telescope), John Trauger (JPL), Juan Belmonte, Markus Rabus, Jose Almenara
i Hans Deeg (Instituto de Astrofisica de Canarias), Roi Alonso (Laboratoire dAstrophysique
de Marseille i Institute de Astrofisica de Canarias), Gilbert Esquerdo (Harvard-Smithsonian i Planetary
Science Institute w Tucson), Emilio Falco (Harvard-Smithsonian), Lynne Hillenbrand (Caltech) Anna Roussanova (MIT),
Robert Stefanik (Harvard-Smithsonian) i Joshua Winn (MIT).
w obserwatorium Palomar
w San Diego, PSST w obserwatorium Lowella koło Flagstaff w Arizonie i
teleskopu Stare na wyspach Kanaryjskich.
Częściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity będzie widoczne z terytorium Polski. Maksimum wypadnie o godzinie 21:37 czasu lokalnego (CEST).Księżyc w centralnej Polsce znajdować będzie się wtedy dość nisko nad południowo-wschodnim horyzontem.
" class="no-image">No Featured Image2>Częściowe zaćmienie Księżyca
07.09.2006
Częściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity
będzie widoczne z terytorium Polski. Maksimum wypadnie o godzinie 21:37 czasu lokalnego (CEST).Księżyc w
centralnej Polsce znajdować będzie się wtedy dość nisko nad południowo-wschodnim horyzontem.
Częściowe zaćmienie Księżyca, o stosunkowo niewielkiej fazie wynoszącej ok 19% średnicy naszego satelity
będzie widoczne z terytorium Polski.
Europejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca. w odróżnieniu jednak od Beagle to twarde lądowanie było jak najbardziej planowe. SMART-1 uderzył w wulkaniczną równinę Jeziora Doskonałości (Lacus Excellentiae) o godzinie 6:42:15 UT z prędkością ok. 2000 m/sek. Zderzenie obserwowały teleskopy, m.in. Kanadyjsko-Francuski Teleskop na Mount Kea na Hawajach.
Rozbłysk impaktu zarejestrowany przez teleskop CFHT
W trakcie swej misji sonda wykonała wysokiej rozdzielczości zdjęcia powierzchni Księżyca jak również przetestowała wysoko wydajny napęd jonowy, który ma posłużyć w przyszłych misjach, m.in. planowanej na 2013 rok misji BepiColombo na Merkurego.
" class="no-image">No Featured Image2>Twarde lądowanie sondy SMART-1
03.09.2006
Europejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła
w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca. w odróżnieniu jednak
od Beagle to twarde lądowanie było jak najbardziej planowe. SMART-1 uderzył
w wulkaniczną równinę Jeziora Doskonałości (Lacus Excellentiae) o godzinie
6:42:15 UT z prędkością ok. 2000 m/sek. Zderzenie obserwowały teleskopy, m.in.
Kanadyjsko-Francuski Teleskop na Mount Kea na Hawajach.
Rozbłysk impaktu zarejestrowany przez teleskop CFHTW trakcie swej misji sonda wykonała wysokiej rozdzielczości zdjęcia powierzchni
Księżyca jak również przetestowała wysoko wydajny napęd jonowy, który ma posłużyć
w przyszłych misjach, m.in. planowanej na 2013 rok misji BepiColombo na Merkurego.
Rozbłysk impaktu zarejestrowany przez teleskop CFHT
Europejska Agencja Kosmiczna, po doświadczeniach sondy Beagle postanowiła
w podobny sposób zakończyć trzyletnie badania Księżyca.
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec. Zarówno naziemne jak i umieszczone na orbicie teleskopy przestudiowały wybuch w zakresach od promieniowania radiowego po promieniowanie gamma. Ponadto pojawiło się podejrzenie, że takie słabe eksplozje mogą pojawiać się 10-krotnie częściej niż znane wcześniej silne wybuchy.
18 lutego satelita Swift wykrył wzrost natężenia promieniowania gamma pochodzącego z konstelacji Byka. Po 20 sekundach obserwatorium przekazało informacje o lokalizacji źródła promieniowania astronomom i skierowało swoje instrumenty w odpowiednim kierunku.
Wybuch, o oznaczeniu GRB 060218 trwał około 35 minut – czyli 100 razy dłużej niż typowe takie zjawiska związane z wybuchem supernowej. Miał także jasność zaledwie 1/100 typowych GRB, co klasyfikuje go w podklasie określanej jako błyski promieniowania X. Warto przy tym zdać sobie sprawę, że choć był słabym rozbłyskiem GRB, to ilość energii wydzielonej w tym czasie była 1015 większa niż jasność Słońca.
W ciągu 180 sekund teleskopy obserwatorium Swift zidentyfikowały obiekt zarówno w nadfiolecie jak i w paśmie promieniowania rentgenowskiego – obiekt znajdował się w karłowej galaktyce oddalonej od nas o 117 milionów lat świetlnych – 25 razy bliżej niż zazwyczaj obserwowane błyski GRB.
Tego typu błyski GRB powstają gdy masywna gwiazda, po odrzuceniu zewnętrznej powłoki zapada się tworząc czarną dziurę. Dysk znajdujący się w pobliżu czarnej dziury wytwarza wysokoenergetyczną strugę która rozdziera gwiazdę i wytwarza promieniowanie gamma podczas zderzenia z wcześniej odrzuconą materią.
Dwa dni później zaobserwowano w miejscu GRB jaśniejącą supernową klasy Ic, której nadano oznaczenie SN2006aj.No Featured Image
2>Podglądając supernową
30.08.2006
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom
prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec.
Zarówno naziemne jak i umieszczone na orbicie teleskopy przestudiowały
wybuch w zakresach od promieniowania radiowego po promieniowanie gamma.
Ponadto pojawiło się podejrzenie, że takie słabe eksplozje mogą pojawiać się
10-krotnie częściej niż znane wcześniej silne wybuchy.
18 lutego satelita Swift wykrył wzrost natężenia promieniowania gamma
pochodzącego z konstelacji Byka. Po 20 sekundach obserwatorium przekazało
informacje o lokalizacji źródła promieniowania astronomom i skierowało
swoje instrumenty w odpowiednim kierunku.
Wybuch, o oznaczeniu GRB 060218 trwał około 35 minut – czyli 100 razy
dłużej niż typowe takie zjawiska związane z wybuchem supernowej. Miał także
jasność zaledwie 1/100 typowych GRB, co klasyfikuje go w podklasie określanej
jako błyski promieniowania X. Warto przy tym zdać sobie sprawę, że choć
był słabym rozbłyskiem GRB, to ilość energii wydzielonej w tym czasie była
1015 większa niż jasność Słońca.
W ciągu 180 sekund teleskopy obserwatorium Swift zidentyfikowały obiekt
zarówno w nadfiolecie jak i w paśmie promieniowania rentgenowskiego – obiekt
znajdował się w karłowej galaktyce oddalonej od nas o 117 milionów lat świetlnych –
25 razy bliżej niż zazwyczaj obserwowane błyski GRB.
Tego typu błyski GRB powstają gdy masywna gwiazda, po odrzuceniu zewnętrznej
powłoki zapada się tworząc czarną dziurę. Dysk znajdujący się w pobliżu czarnej dziury
wytwarza wysokoenergetyczną strugę która rozdziera gwiazdę i wytwarza promieniowanie
gamma podczas zderzenia z wcześniej odrzuconą materią.
Dwa dni później zaobserwowano w miejscu GRB jaśniejącą supernową klasy Ic,
której nadano oznaczenie SN2006aj.
Słaby, ale jednocześnie długotrwały wybuch gamma (GRB) pozwolił astronomom
prześledzić wybuch gwiazdy od samego początku aż po dramatyczny koniec.
Po prawie tygodniu dyskusji IAU przyjęła definicję planety, wedle której planetą jest obiekt, który:
W efekcie Pluton utracił status planety, dołączając do nowej kategori obiektów – planet karłowych – do których zaliczono również Ceres i 2003 UB313. Obiekty te spełniają warunki (a) i (c) definicji, jednak nie spełniają warunku (b).No Featured Image
2>Pluton zdegradowany
24.08.2006
Po prawie tygodniu dyskusji IAU przyjęła definicję planety, wedle której planetą jest obiekt, który:
(a)ma wystarczającą masę, by jego własna grawitacja była wystarczająca
aby przezwyciężyć siły ciał sztywnych osiągając równowagę hydrostatyczną w zbliżonej do kuli formie oraz
(b) jest dominującym obiektem w strefie występowania własnej populacji i
(c) porusza się po orbicie wokół Słońca
W efekcie Pluton utracił status planety, dołączając do nowej kategori obiektów – planet karłowych –
do których zaliczono również Ceres i 2003 UB313. Obiekty te spełniają warunki (a) i (c)
definicji, jednak nie spełniają warunku (b).
W efekcie Pluton utracił status planety, dołączając do nowej kategori obiektów – planet karłowych –
do których zaliczono również Ceres i 2003 UB313.
Produkty
-
Vixen Barlow DX 2x
419,00 zł409,95 zł -
NexStar Evolution 9.25" Schmidt-Cassegrain 235/2350 Celestron
10 649,00 zł10 549,95 zł -
NexStar Evolution 8" Schmidt-Cassegrain 203/2032 Celestron
9 049,00 zł8 999,95 zł -
NexStar Evolution 6" Schmidt-Cassegrain 150/1500 Celestron
6 049,00 zł5 999,95 zł -
Nasadka Sky-Watcher Flip Mirror
299,00 zł289,95 zł
